چشمه خشکیده‏ی شعر مرا پر آب کن            بیت‏های تشنه‏‏‏ و درمانده را سیراب کن 

برگ های دفترم این روزها پژمرده اند                لااقل یک برگ را مهمان شعری ناب کن

ای تو مهتابی ترین؛ یک لحظه کوتاه نیز             برکه‏ ی شعر مرا آیینه‏ی مهتاب کن

در قنوت یک عطش، بیدار بودم تا سحر             نهر عطشان وجودم را پر از سیلاب کن

با همان لالایی شیرین که اصغر خواب رفت        کودک شش ماهه‏ی شعر مرا هم خواب کن

دستهای بر زمین افتاده‏ات شد دستگیر           تشنگان بر زمین افتاده را سیراب کن

من که امشب بر تمام بیت هایت در زدم          با فقط یک قافیه، یک قطره ،فتح الباب کن

                                                                                              پروانه بهزادی