" دلتنگی های آدمی را باد ترانه ای می خواند

      رؤیاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد

       و هر دانه ی برفی به اشکی نریخته می ماند

                    سکوت سرشار از سخنان ناگفته است

                                         از حرکات ناکرده

  اعتراف به عشق های نهان

و شگفتی های بر زبان نیامده